Canção da Nova Era
Dokito

Humildemente o Sol se inclina ao monte,
Após longa viagem ao firmamento...
Quando aparece a Lua, sopra o vento,
Num festival de cores no horizonte...

Eu e ela, felizes sobre a ponte,
Olhávamos o Céu, nesse momento,
Numa expressão de amor e sentimento,
O luar refletindo sobre a fonte...

Vós, habitantes desse mundo atroz,
Ouvi da passarada a eterna voz,
Que se junta, da infância num sorriso!...

Enquanto houver do sabiá - o canto,
Do homem - o amor; das línguas - o Esperanto;
A gente ainda crê... no Paraiso!...


Kanto de l´ Noverao
Dokito

Mildece Sun´ sin klinas al la Monto,
Post faro de l´vojaĝ´ tra l` firmamento.
Dum apero de l´Luno, blovas vento,
Koloroj festas sur la horizonto.

Mi kaj ŝi, tre feliĉaj sur la ponto
Rigardis al ĉiel' en tiu momento,
Kiam eksplodis de la Amo sento,
Reflekso de lunklar´ sur akvofonto...

Ho vi, loĝantoj de la trista mondo,
Aŭskultu voĉon de l´birdar´ kaj ondon,
Rideton de l´infanoj kaj de l´brizo!...

Dum ekzistos de sabia' la kanto,
De l´ hom´ - la am´, el lingvoj - Esperanto,
Ankaŭ vivos la kred´ pri l´Paradizo...