En Blua Palaceto - No Palacete Azul

 

En Blua Palaceto

 

En blua  palaceto de miaj kantoĉenoj,
Estas softa susuro de sonĝoj kaj sopiroj...
Subtila jen parfumo de rozoj kaj verbenoj,
Pro dolora plezuro de ĝuo kaj deliroj...

 

Se tondras la tempesto,  je ĝemoj kaj ĉagrenoj,
Kaj terura ventego per siaj svenaj giroj,
Mi daŭras tre trankvila, ne perdas la serenon,
Ili similas brizon en iroj kaj reiroj!...

 

Kaj blua palaceto, staranta en ĉi placo,
Ne timas la tempeston, la venton pro minaco,
Sed azilon oferas kaj pacon al la koro...

 

Kaj dum ekstere ventoj, kiel brua kanono,
Moviĝas kaj vibrigas la koron de la ŝtono,
En blua palaceto, mi kantas kun sonoro!...

 

No Palacete Azul

 

No palacete azul das minhas cantilenas,
Há um sussurro suave de suspiro e sonho...
Há um perfume sutil de rosas e verbenas,
Por um cantar dolente e num sofrer risonho...

 

Se ruge o vendaval mais tétrico e medonho,
E a tempestade atroz aumenta as minhas penas,
No palacete azul, no alto em que me ponho,
Eu sinto o perpassar de brisas tão serenas...

 

E o palacete azul, erguido nesta praça,
Não teme a tempestade e o vento que ameaça,
Mas me oferece abrigo e paz ao coração...

 

E enquanto lá por fora a tempestade medra,
E o vento faz vibrar o coração da pedra,
No palacete azul -  eu canto uma canção!...

 

Dokito/Muritiba/ 30/08/2005

--
Posted by Manuel Borges to DOKITA Poezio at 8/31/2005 05:52:20 AM