sábado, outubro 22, 2005

Songhoj de Poeto / Sonhos de Poeta

Sonĝoj de Poeto

Poeto kun anksio kaj deliro,
Pro dolor´de l´Planedo kaj Homaro,
Ekstazis en moment` de solidaro,
Kaj montris suferegon kaj sopiron...
 
Li rigardis ĉielon kaj deklaris:
"Ho, Sinjor´kiel granda la sufero;
De la infanoj vivantaj sur la Tero!...
Milionoj da povraj senhavuloj,
Viktimoj de Militoj kaj de bruloj"
 
Se, iam, mi fariĝus per miraklo,
Junulo kun saĝeco de Profeto,
Kun lerto kaj fortiko de la aglo,
Kun vervo de artisto kaj poeto.
 
Se Di’ al mi koncedus malavare,
Trezoron senegalan sur la tero,
Mi scius disdonadi ĝin bonfare,
Batale kontraŭ povro kaj mizero!...
 
Lanĉadus mi la bazojn de sistemoj.
Kapablaj kondukadi la homaron
Al difinita solvo de problemoj
Koncernaj al la Pac’ kaj Solidaro...
 
Kantadus mi kantikojn de l´Espero,
Montrante la belecon de la Bono...
Helpante la oldulojn en mizero,
Infanetojn sen pan’sen lum’sen mono!
 
Mi sendus al tutmondo la Mesaĝon
Kiun portus strukture mia kanto,
Havanta optimismon kaj kuraĝon,
En lingvíntemacia - Esperanto!...
 
Mi klopodus por vidi en ĉiu rigardo,
Kaj lipoj lumbrilon de surprizo!...
En ĉiu anim’ dolĉecon kaj la ardon
De la am’en Ia koro - Paradizo!...
 
Sonhos de Um Poeta

Poeta angustiado e delirante,
Ante a Dor do Planeta e a Humanidade,
Teve um êxtase de Amor, de piedade,
Do sofrimento humano, àquele instante!....
 
Ergueu os olhos aos céus e assim falou:
”Como é grande, Senhor, o sofrimento,
Dos teus filhos, que vivem sobre a Terra...
São milhões de famintos, maltrapilhos,
Multidões vitimadas pela Guerra!...”
 
Era noitinha e o Poeta, triste,
Levava longo tempo meditando...
Quando passava ali um vento brando...
Mas mesmo assim o seu sofrer persiste.
 
È que ele tinha sonhos, pesadelos,
Ante a situação do mundo atroz
Problemas graves, para resolve-los,
Fazia logo erguer a sua voz:
 
"Se eu me tornasse, um dia, por milagre,
Um forte cidadão, sadio e atleta,
Com a força e agilidade de uma águia,
Com a verve dum artista e dum Poeta;
 
Se Deus me concedesse um bom tesouro,
Uma riqueza imensa sobre a Terra,
Eu saberia aplicar todo esse ouro,
No combate à miséria, à fome e à guerra!...
 
Eu lançaria as bases dum sistema,
Que pudesse levar a humanidade
À solução de todos os problemas
Da paz, do Amor, da solidariedade!...
 
Eu cantaria em versos de esperança,
Toda a beleza que a bondade encerra ...
Amparando velhinhos e crianças,
Sem abrigo, sem pão , sem luz, sem terra!
 
Eu levaria a mensagem redentora,
Contida na estrutura do meu canto,
Na linguagem sonora e promissora,
Universal e bela do Esperanto!...
 
Eu lutaria por ver em cada olhar
E em cada lábio o brilho dum sorriso!...
Em cada alma a doçura do luar,
E em cada coração um paraiso!..."
 
Dokito/Muritiba/18/10/2005