En Blua Palaceto - No Palacete Azul

 

En Blua Palaceto

 

En blua  palaceto de miaj kantoĉenoj,
Estas softa susuro de sonĝoj kaj sopiroj...
Subtila jen parfumo de rozoj kaj verbenoj,
Pro dolora plezuro de ĝuo kaj deliroj...

 

Se tondras la tempesto,  je ĝemoj kaj ĉagrenoj,
Kaj terura ventego per siaj svenaj giroj,
Mi daŭras tre trankvila, ne perdas la serenon,
Ili similas brizon en iroj kaj reiroj!...

 

Kaj blua palaceto, staranta en ĉi placo,
Ne timas la tempeston, la venton pro minaco,
Sed azilon oferas kaj pacon al la koro...

 

Kaj dum ekstere ventoj, kiel brua kanono,
Moviĝas kaj vibrigas la koron de la ŝtono,
En blua palaceto, mi kantas kun sonoro!...

 

No Palacete Azul

 

No palacete azul das minhas cantilenas,
Há um sussurro suave de suspiro e sonho...
Há um perfume sutil de rosas e verbenas,
Por um cantar dolente e num sofrer risonho...

 

Se ruge o vendaval mais tétrico e medonho,
E a tempestade atroz aumenta as minhas penas,
No palacete azul, no alto em que me ponho,
Eu sinto o perpassar de brisas tão serenas...

 

E o palacete azul, erguido nesta praça,
Não teme a tempestade e o vento que ameaça,
Mas me oferece abrigo e paz ao coração...

 

E enquanto lá por fora a tempestade medra,
E o vento faz vibrar o coração da pedra,
No palacete azul -  eu canto uma canção!...

 

Dokito/Muritiba/ 30/08/2005

--
Posted by Manuel Borges to DOKITA Poezio at 8/31/2005 05:52:20 AM

Interrompita Kanto - Canção Interrompida

 

Interrompita Kanto

Pasinte, mi sukcesis pri kanto harmonia
Kaj bela por oferi al tuta la homaro...
Ĝi estis esper-kanto, ĝi estis ver-sonaro,
Sed la tagoj forpasis unu post la alia.

 

Kaj mia vivosuno, kun brilo elradia,
Zeniton jam atingis solene kaj sen baro,
Kaj nun en degradiĝo malplias ĝia klaro,
Pretiĝas por aliri al la Eterno Dia...

 

Sed same kiel suno mergiĝas horizonton,
Revenas je mateno, aperas post la monto,
Kun klaro la plej forta al mondo surprizita;

 

Tiel same Poeto- la eterna vagabondo,
Returnos kun certeco al scenaro de l´mondo,
Returnas por daŭrigo de l´ kanto interrompita!...

 

Canção Interrompida

Eu tive no passado um canto harmonioso
E belo p'ra doar a toda humanidade...
Era um canto-esperança, era um grito-verdade,
Mas o tempo sutil passou silencioso.

E o sol do meu viver de intensa claridade,
O zênite atingiu, solene e majestoso;
E agora, decrescendo o brilho vigoroso,
Retorna, pouco a pouco, à Luz da Eternidade!...

Mas assim como o sol mergulha no horizonte,
E volve no outro dia por detrás do monte,
Trazendo o seu clarão ao mundo embevecido;

Assim, também, o Poeta – eterno vagabundo,
Retornará, por certo, aos pênates do mundo,
A fim de renovar o canto interrompido!...

Dokito – Muritiba /29/08/2005

LA VIVO / VIDA BOA

La Vivo

 

Mi diris iam, firme, senhezite,
Ke mia viv´ en mondo , vere bonas...
Kaj ek de tiam, mia voĉ´ resonas,
Ĝi eĥe ripetadas, kvazaŭ rite.

 

Sed mia Amatino, birdimite,
Ekflugis al Ĉielo, nun fantomas...
Kaj la destin´ kruela min fordonas
Karceren de doloro, koragite...

 

Sed ĉar mi faros same finvojaĝon,
Mi volas fronti nokton kun kuraĝo,
Kaj mi revidos ŝin en viv´ alia...

 

Samkiel  paro da birdetoj,
Ni rekonstruos, certe, nian neston,
En malavara sin´de Astro Dia!...

 

Vida Boa

 

Eu disse, um dia, com total firmeza,

Que "a vida, para mim, tem sido boa..."

E até então, a minha voz ecoa,

Não havendo motivos de tristeza.

 

Eis que num instantea minha Amada voa,

Que o destino cruel  e, com dureza,

A ninguém poupa e deixa a alma presa,

No cárcere da dor, gemendo à-toa!...

 

Mas como irei, também, nessa viagem,

Quero enfrentar a noite com coragem,

E, no Mundo Maior, quero revê-la!...

 

Como um casal de alegres passarinhos,

Construiremos, então, o nosso ninho,

No seio generoso de uma estrela!...

 

Dokito - Muritiba, 26/08/2005

Canção da Nova Era
Dokito

Humildemente o Sol se inclina ao monte,
Após longa viagem ao firmamento...
Quando aparece a Lua, sopra o vento,
Num festival de cores no horizonte...

Eu e ela, felizes sobre a ponte,
Olhávamos o Céu, nesse momento,
Numa expressão de amor e sentimento,
O luar refletindo sobre a fonte...

Vós, habitantes desse mundo atroz,
Ouvi da passarada a eterna voz,
Que se junta, da infância num sorriso!...

Enquanto houver do sabiá - o canto,
Do homem - o amor; das línguas - o Esperanto;
A gente ainda crê... no Paraiso!...


Kanto de l´ Noverao
Dokito

Mildece Sun´ sin klinas al la Monto,
Post faro de l´vojaĝ´ tra l` firmamento.
Dum apero de l´Luno, blovas vento,
Koloroj festas sur la horizonto.

Mi kaj ŝi, tre feliĉaj sur la ponto
Rigardis al ĉiel' en tiu momento,
Kiam eksplodis de la Amo sento,
Reflekso de lunklar´ sur akvofonto...

Ho vi, loĝantoj de la trista mondo,
Aŭskultu voĉon de l´birdar´ kaj ondon,
Rideton de l´infanoj kaj de l´brizo!...

Dum ekzistos de sabia' la kanto,
De l´ hom´ - la am´, el lingvoj - Esperanto,
Ankaŭ vivos la kred´ pri l´Paradizo...