Outro Sonho
Tive um sonho indo ao Céu – eis que o gravei
Na tessitura frágil do meu verso...
Esta noite – outro sonho em que me achei
Num lugar cujo aspecto é bem diverso!...
Ao invés de subir, oh!...fui descendo
Às profundezas tétricas do Averno,
Até que me achei ansioso, batendo,
Às portas largas do horroroso inferno!...
Abriram-me as portas...”Que desejas?
Vieste aqui tratar de algum assunto?”
Respondi-lhe:”Primeiro que tu vejas
Bem, que inda não morri, nem sou defunto!...”
“Que queres, pois, mortal...Acaso pensas,
Seja isto aqui estância de turismo?
Preciso é veres, pr'a que te convenças
Sobre a existência deste negro abismo?”
“Oh!...sim!...”Respondi-lhe...Na verdade,
Que duro é crer, pudesse o Onipotente,
Autor da Vida, Fonte da Bondade,
Punir um filho seu eternamente!...
Eis que uma zombeteira gargalhada
Ecoa nos abismos infernais:
“Fomos nós, quem criou esta morada,
Para punir os lobos e os chacais...
Todo aquele que, de homem só tem nome,
Mas que possui de monstro o coração;
Fazedores de guerras, pais da fome,
Que não têm dos humildes, compaixão...
Então, querias que tais bicharocos,
Que dominando sobre a Terra habitam,
Fossem viver juntinho àqueles poucos,
Em cujo seio o bem e o amor palpitam?”
Fiquei, pois, a escutar por uns instantes,
Lamentos dos que em trevas, não têm paz,
Surdidos de cavernas, ululantes,
E perguntei ao fero Satanás:
“E se eles , um dia se arrependerem,
Do mal que praticaram com intenção,
Se um dia ardente prece aos céus erguerem,
Não obterão de Deus o seu perdão?!...”
Não gostou da pergunta!...Incomodado,
Respondeu e hesitante, formulou:
“Mui difícil aqui, já do outro lado,
Arrepender-se, alguém, do mal que obrou!...”
“Pois tenho ouvido que após o suplício
Do remorso, da dor e da tortura,
Nova existência e muito sacrifício,
Para purificar a alma impura...”
Vi soprando nos ares estranho vento,
Pediu-me angustiado:”Tenha dó!...
Se eles lhe escutarem o argumento,
Deixarão o Satã no Inferno, só!...”
Saí a pesquisar com todo o afã,
E de um “Estrela Verde” fui à pista..
Mas a verdade é que o Reino de Satã
Não abrigava um só Esperantista!!!
Explicou-me sorrindo: “Na verdade,
Como encontrar aqui, no inferno ardente,
Um paladino da Fraternidade,
Que na Terra, da Paz, plantou semente?”
Foi tal a minha surpresa, tal o espanto,
Escutando o argumento do Satã,
A respeito da Língua Esperanto,
Que acordei de repente: era manhã!..
Alia Sonĝo
Mi sonĝis pri Ĉiel´ kaj ĝin gravuris,
Sur fragilan teksaĵon de poemo...
ĉi-nokt´ - alia sonĝo min torturis,
Ĝi estis nova loko, nova temo.
Anstataŭ supreniri, mi descendis
Al la profundegaĵoj de la Tero...
Ĝis kiam mi batadis, vokon sendis
Al la loĝantoj de l´ terurinfero!...
La pordoj malfermiĝis...Iu demandis:
"Kion deziras vi, ho! mortemulo?"
En tiu ĉi momento, mi standis:
"Ne pensu ke mi mortis aĉa ulo!..."
"Kion,do, volas vi, ho mortemulo!
Ĉu vi pensas ke ĉi estas alloga,
Benata loko por turism´ kaj brulo
Kiu la homojn al ĝuad´alvokas?..."
Kaj mi respondis: "Jes! ĉar nekredeblas,
La aserto pri l´eterna puno homa!...
Ĉar la tutpotenca, kiun ni celebras,
Eterne puni – ideo ja ne bona!...
Tiam eksonis, veraj moksignaloj
rikanad´ en abismoj de l´Inferoj
Estis ni, kiuj kreis ĉi loĝejoj
Por puni la homlupojn kaj ŝakalojn!...
Ĉiujn kiuj de homoj nur la nomon...
Havas sed de monstroj iliaj koroj
Militofabrikantoj kaj fantomoj
De la malsato, krimoj kaj teroroj!...
Ĉu vi konsentus ke la senkompataj
Regantaj sur la tera mondo,venu
Iam loĝadi ĝuste kun la frataj
Pacismaj homoj kaj ilin retenu?
Mi restis,do, aŭdante dummomente,
La plendojn de l´senpacaj tenebranoj...
Venintaj el kavernoj,ululante,
Kaj mi demandis tuj al la Satano:
Se ili iam pentos de l´konduto
Kaj de l`malbono kiun ili faris ?
Ĉu ilin ne pardonus l´Absoluto?
La Dio de la Amo - Li deklaris!...
Kaj sin montris videble konsternita:
“Tre malfacile pent´ atingi homon
Jam venintan al mondo de fantomoj,
Kaj sin savante en mondo la Spirita!...”
“Sed mi aŭskultis ke post la sufero`
Kaŭzita de rimorso kaj doloro,
En la alia mondo – vera infero,
Novekzisto de amo kaj laboro...”
Mi perceptis ke blovis stranga vento,
Kaj la demono petis anksiege:
“Kompatu min se tiu argumento
Aŭdiĝos inter ili, mi solecos...
En la Infero...”Kaj mi serĉis vane,
Ĉu samideano mia ekzistis
En tiu Regno de Tenebro kaj kristane
Mi volis helpi lin, li eble tristis...
Ridante, li klarigis min: “Ĉu vere,
Vi kredas ke l´Regno de l´Minaco,
Loĝejo de torturo kaj sufero,
Azilus batalantojn de la Paco?!...”
Tioma la surprizo, post kompreno,
De tiu tre logika argumento,
Pri Esperant´kaj loko de turmento,
Ke mi vekiĝis tuj...Estis mateno!...
Dokito /Muritiba/14/05/2005
