Aspiroj / Aspirações

 

Aspiroj

Mi volas bele kanti nun kanzonon,
kapablan ŝanceligi tutan mondon!...
kortuŝi homojn el la tuta tero,
Kanto de Paco sur la Ronda Sfero...
Kaj se vi aŭdos mian fortan vokon,
lontana krio en la horizonto,
se vi min vidos sola en ĉi loko;
sur kresto la plej alta de  ĉi monto,

 

Kriu kun mi!...Kaj kun sincera  pento,
indulgon petu al Suvereno Dia,
Ke Li akrigu hominteligenton,
por la kompreno de mistero Sia.
Ke Li asistu mondon, ĉesu  bruo,
kaj la hororoj de l´militminaco,
Kaj estu certa homa evoluo,
al mondo de kompreno, am´kaj paco!...

 

Anstataŭ murdoj, krimoj kaj perforto,
sekvestroj, ŝteloj, batoj kaj torturoj,
estiĝu de boneco plena forto
momentoj de plej belaj aventuroj!...
Ke l´homo al Naturo, kun respekto,
replantigu la arbarojn en detruo...
Restarigu kamparan belaspekton,
kun birdokantoj kaj kun fontofluo!.
..

 

ĉiu ago - kun gesto de boneco,
ĉiu  lipo - kun rida elradi`!...
ĉiu vort´ - kun akcento de vereco,
Denove, en Paradizo, vivu ni!...

 

Aspirações

 

Quero cantar, agora, uma canção,
capaz  de estremecer  o mundo inteiro...
que possa  comover a multidão,
e o coração do povo brasileiro!...
E se vocês ouvirem a minha voz,
bradando, bem distante, no horizonte,
e se vocês me virem aqui, a sós,
nos picos altaneiros deste  monte,

Bradem, comigo aos céus!...Peçam clemência.
ao Poderoso e Soberano Deus!...
Que Ele aguce do homem a inteligência;
a fim de compreender Mistérios Seus...
Para que traga ao mundo compungido,
Face horrores da guerra contumaz,
a certeza de haver evoluído,
BUSCANDO ENTENDIMENTO, AMOR E PAZ!...

 

Ao invés de morticínios e violência,
assaltos e sequestros, e torturas,
Oh!...que haja da bondade a pura essência ,
momentos de alegrias e venturas!...
Que o homem, respeitando a Natureza,
replante as florestas devastadas,
restaurando as nascentes e a beleza
dos campos e o cantar da passarada!.

Possamos ver num gesto de bondade,
em cada lábio - o brilho de um sorriso,
em cada verbo - o acento da verdade,
e, em cada coração - um Paraiso!...

 

Dokito/Muritiba/21/19/2005

 

 

Dankemeco / Gratidão

 

Dankemeco

 

Mutiĝis mia liro...Ĝia kanto nur estis
Susuro de la maraj ondoj, kiuj protestis.
Kaj ĝia febla voĉo estis susuro milda,
Kiel briza bloveto, kiel kanteto birda...
Kaj ĉio ŝajnis kvazaŭ fino de l´epopeo,
Kantante saman sonon, vibrante samideon!...
Sed jen momenton,  Suverena kaj Bona Dio
Kiu ĉiam agadas, pere de fileto sia,
Permesis ke ekipo de Siaj laboristoj
Kune agadu kiel bonaj medicinistoj
Sed ke povus mi,kanti belan kanton ankoraŭ
Vivigu Poezion kaj tuŝu multajn korojn,
Dankon al vi, Doktoroj!...Via efika laboro
Redonas al tutmondo esperon de la koroj!...

 

Gratidão

 

Estava muda a minha lira... O seu cantar,
Não era mais que um sussurro nas ondas do mar...
A sua voz tão débil – um sussurro suave,
O sopro de uma brisa, o canto de uma ave,
E tudo parecia o fim de uma epopéia,
Cantando o mesmo som, vibrando a mesma idéia...
Mas eis que num momento, o Soberano Deus,
Que age sempre através dos pobres filhos Seus,
Permitiu que uma equipe agisse em conjunto
Que eu não fosse ainda um defunto,
Mas que pudesse, sim, cantar uma canção,
Viver uma poesia, mover um coração!...
Obrigado, Doutores!... seu labor fecundo,
Refaz uma esperança ao coração do mundo!...

 

Dokito/Muritiba/18/10/2005

Songhoj de Poeto / Sonhos de Poeta

Sonĝoj de Poeto

Poeto kun anksio kaj deliro,
Pro dolor´de l´Planedo kaj Homaro,
Ekstazis en moment` de solidaro,
Kaj montris suferegon kaj sopiron...

 

Li rigardis ĉielon kaj deklaris:
"Ho, Sinjor´kiel granda la sufero;
De la infanoj vivantaj sur la Tero!...
Milionoj da povraj senhavuloj,
Viktimoj de Militoj kaj de bruloj"

 

Se, iam, mi fariĝus per miraklo,
Junulo kun saĝeco de Profeto,
Kun lerto kaj fortiko de la aglo,
Kun vervo de artisto kaj poeto.

 

Se Di’ al mi koncedus malavare,
Trezoron senegalan sur la tero,
Mi scius disdonadi ĝin bonfare,
Batale kontraŭ povro kaj mizero!...

 

Lanĉadus mi la bazojn de sistemoj.
Kapablaj kondukadi la homaron
Al difinita solvo de problemoj
Koncernaj al la Pac’ kaj Solidaro...

 

Kantadus mi kantikojn de l´Espero,
Montrante la belecon de la Bono...
Helpante la oldulojn en mizero,
Infanetojn sen pan’sen lum’sen mono!

 

Mi sendus al tutmondo la Mesaĝon
Kiun portus strukture mia kanto,
Havanta optimismon kaj kuraĝon,
En lingvíntemacia - Esperanto!...

 

Mi klopodus por vidi en ĉiu rigardo,
Kaj lipoj lumbrilon de surprizo!...
En ĉiu anim’ dolĉecon kaj la ardon
De la am’en Ia koro - Paradizo!...

 

Sonhos de Um Poeta

Poeta angustiado e delirante,
Ante a Dor do Planeta e a Humanidade,
Teve um êxtase de Amor, de piedade,
Do sofrimento humano, àquele instante!....

 

Ergueu os olhos aos céus e assim falou:
”Como é grande, Senhor, o sofrimento,
Dos teus filhos, que vivem sobre a Terra...
São milhões de famintos, maltrapilhos,
Multidões vitimadas pela Guerra!...”

 

Era noitinha e o Poeta, triste,
Levava longo tempo meditando...
Quando passava ali um vento brando...
Mas mesmo assim o seu sofrer persiste.

 

È que ele tinha sonhos, pesadelos,
Ante a situação do mundo atroz
Problemas graves, para resolve-los,
Fazia logo erguer a sua voz:

 

"Se eu me tornasse, um dia, por milagre,
Um forte cidadão, sadio e atleta,
Com a força e agilidade de uma águia,
Com a verve dum artista e dum Poeta;

 

Se Deus me concedesse um bom tesouro,
Uma riqueza imensa sobre a Terra,
Eu saberia aplicar todo esse ouro,
No combate à miséria, à fome e à guerra!...

 

Eu lançaria as bases dum sistema,
Que pudesse levar a humanidade
À solução de todos os problemas
Da paz, do Amor, da solidariedade!...

 

Eu cantaria em versos de esperança,
Toda a beleza que a bondade encerra ...
Amparando velhinhos e crianças,
Sem abrigo, sem pão , sem luz, sem terra!

 

Eu levaria a mensagem redentora,
Contida na estrutura do meu canto,
Na linguagem sonora e promissora,
Universal e bela do Esperanto!...

 

Eu lutaria por ver em cada olhar
E em cada lábio o brilho dum sorriso!...
Em cada alma a doçura do luar,
E em cada coração um paraiso!..."

 

Dokito/Muritiba/18/10/2005

Gabriela

 

Gabriela

 

Conheci uma donzela,
Se chamava Gabriela,
E morava num riacho!...
Quando essa garota andava,
Tudo nela balançava,
Tanto em cima, como em baixo...

 

Era uma garota bem rude,
Porém de muita virtude ,
E qualidades também;
Eu gostava tanto dela,
Ficava horas na janela,
Espiando o seu vai-vem...

 

E ela vinha rebolando,
Muitas roupas sobraçando,
Para lavar no riacho.
E eu fazendo minha rima,
Sem saber se olhava em cima,
Sem saber se olhava em baixo!...

 

Mas um dia Gabriela,
Botou fogo na panela,
E pediu-me para olhar.
Achei seu gesto tão lindo,
Até que fui descobrindo
Que ela ia namorar!...

 

Fiquei louco de ciúme,
Deixando apagar o lume,
Quase arrebento o tacho!...
Abandonei a Gabriela,
Nunca mais olhei pr´a ela,
Nem por cima...nem por baixo!...

 

Gabriela

 

Ŝi estis belulino,
Simpla kaj dolĉa ino,
Loĝinta ĉe la rojo...
Ŝia nomo – Gabriela,
Kaj sin montris sunhela,
Irinta sur la vojo...

 

Ŝi agitis l´ iradon,
Per korpa balançado,
Supren, malsupren movis,
Kaj tre simpla kaj pura,
Ŝi iĝis in´ terura,
Se l´allogaĵojn ŝovis!...

 

Sed mi amegis ŝin,
Tiu dolĉa virin´
Lavinta vestaĵaron...
Kaj mi ĉiam spionis,
Dum spektaklon ŝi donis,
Ĉe la roja akvaro…

 

Mi staris ĉe fenestro,
Dum ŝi lavis la vestojn,
Mi serĉis novesprimojn...
Supren, malsupren movis,
L´allogaĵoj sin ŝovis,
Anstataŭ miaj rimoj!...

 

Sed iam Gabriela,
Kun naivo anĝela,
Petis min helpu ŝin...
Ŝia gest´ adorinda,
Trovis mi tiel linda,
Mi pensis – korinklin´!...

 

Kaj ĝoje mi demandis,
Mia am´eĉ pligrandis,
”Ho, kion volas vi?!...”
”Mi volas pot-kuiri,
Sed bezonas foriri...
Ĉu vi restos tie ĉi?”

 

”Kun plezuro, Karin´,
Por vi mi gardos ĝin...
Estu vi, do, trankvila!...”
Ŝi iris kaj retardis,
Sed mia koro ardis,
Kaj mia voĉ´- senbrila!
Ekde la stratangulo,
Mi vidis ŝin kun ulo,
Ili amoris, laŭvide!...
Kaj nun mi kun ĵaluzo,
Prenis ŝin per la bluzo,
Ŝin forĵetis rapide!...

 

Feliĉe, mi forlasis
Gabrielan, kaj pasis
La tempo frida, kruela...
Kaj post tiom da jaroj,
Per ĉi-tiu versaĵaro,

 

- Saŭdad´pri Gabriela!...

 

Dokito/12/10/2005

 

 

Adonis Saliba

 

Al Adonis Saliba –jen ekzemplo:
-De am´,inteligento kaj kultur´...
Li ne restas sidanta sur la mur'
Li kapablas moviĝi en la templo...

 

Li ne restas senfara en kontemplo,
Kaj meditanta pri la vero nur...
Al Adonis Saliba – jen ekzemplo:
-De am´, inteligento kaj kultur´!...

 

Mi mem nescias kie lia tempo,
Sin trovas, kaŝe en Esperanta tur´,
Sen plendo, kun firmeco, sen murmur´
Por li la vintro estas ja printempo,
Al Adonis Saliba – jen ekzemplo!...

 

---

 

Ao Adonis Saliba – um grande exemplo.
De amor, inteligência, e de cultura...
Já não fica sentado ‘a esta altura,
Ele se move sempre até no templo..

 

E nunca  diz inerte: “Eu contemplo.
A meditar sobre a verdade pura...
Ao Adonis Saliba, um grande  exemplo,
De amor, inteligência e de cultura.

 

Eu mesmo nem sei onde encontra o tempo,
Oculto numa torre – imensa altura,
Mas ele não  lamenta, nem murmura:
Se lhe ouvi uma queixa ...não me lembro!...
Eis o Adonis Saliba – um grande exemplo!... 

 

Dokito/13/10/2005

 

 

Akvomelona Monto / Serra da Melancia

Akvomelona Monto

Akvomelona Monto, kruda, bela,
Starigita heroa monumento
Al dioj kiuj luktas kontraŭ vento
Poste sidantaj sur la pinto stela.

Akvomelona Monto, en momento,
Kiam Poeto vana kaj sencela,
Naskiĝis kun protekto de l´ sunhela
Montego, ĝuste en la Oriento...

En spiralo de lumoj kaj koloroj,
Tremetadis aro da gutetoj,

Elburĝonigis sin ridantaj floroj...

Terure fulmotondris ĉiu monto,
En ĉiu branĉo pepis la birdetoj
Ĝojo regis en tuta horizonto...

Serra da Melancia

Serra da Melancia, rústica e bela,

Erguida como um heróico monumento,

Aos deuses que espiavam na janela,

Com os pelos eriçados pelo vento.

Serra da Melancia, no momento

Em que um Poeta nascia junto dela,

Celebrava ruidosa o grande evento,

Com os raios e ribombos da procela...

Numa espiral de luzes e de cores,

Tremulavam gotículas de orvalho,

Desabrochando, então ridentes flores...

Reboavam trovões em cada serra,

E os pássaros cantavam em cada galho´
A alegria reinava em toda a terra!...

Tio estas omaĝo kiun mi faras al mia naskiĝloko...

Isso é uma homenagem que faço ao meu local de nascimento...

Dokito/10/10/2005

Vivmisteroj / Mistérios da Vida

 

Vivmisteroj

 

Kiam  mi vidas vin tiel  proksime,
Mi sentas strangan ardon en la brusto...
Kaj pensas ke mi sonĝas laŭ la  gusto,
ĝuante inter floroj kaj senlime.

 

Kiom  mi volus havi vin enbrake,
Kisadi lipojn per profunda  kiso...
ŝajnas ekzisti antikva kompromiso,
Interliganta nin kvazaŭmirakle!...

 

Ek de l´unua foj´ni renkontiĝis,
Mi antaŭsentis ke vi estos mia.
Ekde l´alia foj´ni reenkarniĝis,

Vi - la Reĝin`kaj mi - la Reĝo via!...

Kiu scias ĉu revenis ni,
Por resti kaj denove kune,

Ĝui dolĉaĵojn de la amo ĉi,
La tutan ĝojon de la am` plenlune!...

 

 

Mistérios da Vida

 

Quando te vejo assim, perto de mim,

Eu sinto um ardor estranho no meu peito....

E penso estar sonhando satisfeito,

Entre as flores mimosas dum jardim...

 

Quanto eu quisera ter-te nos meus braços,

Beijar-te os lábios, num profundo beijo!...

Parece haver misteriosos laços

Que te unem, sempre, ao meu maior desejo.

 

Desde a primeira vez que te encontrei,

Tive a impressão de que serias minha..

Se noutra encarnação eu fui um Rei,

Eras tu, com certeza, a minha Rainha!...

 

Quem sabe, não voltamos nesta  vida,

Para ficar e, juntos renovar

As doçuras do Amor, em nosso Lar,

Toda a alegria de viver, Querida!...

 

Dokito/Muritiba/07/10/2005

La Naturo / A Natureza

 

La Naturo

Se ni flugadus alte sur la spaco
Kaj kiel birdoj preskaŭ super nuboj,
Ho, ni kontemplus sur la tersurfaco
La mil vojetojn kun graciaj kurboj...

 

Ĉe la Naturo ni renkontus pacon,
Tre malproksime de la grandaj urboj,
Kiel ni trovas de la viv´ korlacon
Pro la bruego,luktoj kaj perturboj...

 

Mi volas vivi ĉe l´Patrin´Naturo,
De l´ mond´ izolita sur la turo,
For de l´ disputoj, sangoverŝ´, milito...

 

Redonu, Patr´ al viaj povraj fioj.
La sanktan pacon, por ke dum jarmiloj,
Lumigu nin la Sun´de l Infinito!...

A Natureza

 

Se voássemos bem alto pelo espaço,

E, como pássaros, pelo céu azul,

Veríamos,com certeza, sem embaraço,

Bela paisagem que, de norte a sul,

 

Se estenderia num sublime abraço,

Cantando hosanas à Natura exul,

De lá, veríamos dos caminhos o traço,

E dos jardins as rosas de Estambul!...

 

Quero viver bem junto à Mãe Natura,

A vida campesina bela e pura,

Distante das disputas e da guerra...

 

Trazei, ó Pai, aos pobres filhos teus,

A santa paz e amor do nosso Deus,

-Sol do Infinito que ilumina a Terra!...

 

Dokito/Muritiba/07/10/2005

Vítima do Amor/ Viktimo de la Amo

Vítima do Amor

 

Atrai-me impiedosamente o Amor,

E prende-me em sua forte rede...

Por mais que eu lute pra acalmar a sede,

Aumenta o desespero, aumenta a Dor!...

 

Sou vítima e protesto contra ele,

Que, violento, perturba a minha vida.

Quisera, logo, libertar-me dele,

Que faz a minha história tão sofrida.

 

Ingrata a sorte minha, o fado meu,

Pois num mar de volúpia é que navego...

Não sou da corrupção um filho cego,

Pois vítima do Amor, aqui...sou eu!...

 

Viktimo de la Amo

 

Altiras min la Amo senkompate
Kaj tenas min en sia forta reto...
Mi volas liberigi vane...Glate,
Profunden pli mi iras, sen rimedo.

 

Viktimo, mi protestas kontrau ĝi,
Perforte ĝi katenas mian vivon...
Kaj kiam aperas mia histori´
Oni indikas gin kiel motivon.

 

HO, kiel sendanka mia sorto ĉi!.
Navigas mi en maro de volupto,
Kaj mi ne estas filo de korupto,
Viktimo de la Amo estas mi!...

 

Dokito/Muritiba/04/10/2005